ผมไม่ให้ค่ากับจินตนาการ

ไม่ใช่ทำเหนือไปแย้งคำพูดของไอสไตน์ที่บอกว่า “จินตนาการสำคัญกว่าความรู้นะครับ” แต่สมัยนี้ดูเหมือนคนจะคิดน้อยลง แต่ทำตามกันไปมากขึ้น ๆ ในชั้นเรียน Design Thinking ที่ผมไปร่วมด้วย พอบางคนในกลุ่มคิดไอเดียที่ดูน่าจะใช้ได้ ที่เหลือจะปิดสวิทซ์สมองไม่คิดอะไรต่อไปซะงั้น ไอเดียดี ๆ หลายอันไม่ได้รับการคิดต่อ คำสำคัญไม่ได้รับการต่อยอด เสียดายมากจริง ๆ เพราะไม่บ่อยเลยที่เราจะได้ร่วมเสนอความเห็นเพื่อต่อยอดสิ่งใหม่ ๆ ในการแก้ปัญหากับคนที่หลากหลายทั้งอาชีพและพื้นฐานความรู้ ได้ร่วมฝึกสมองซีกขวาของเราให้ทำงานอย่างเต็มที่ โอกาสเหล่านี้หาไม่ง่ายเลยในปัจจุบัน

ผมให้ค่ากับจินตนาการที่ทำให้เกิดขึ้นได้จริง

ไอเดียที่คิดได้ต่อให้สวยหรูดูดีขนาดไหน ถ้าไม่สามารถตอบโจทย์เพื่อแก้ปัญหาที่ตั้งไว้ ไม่สามารถทำให้เกิดขึ้นได้ภายใต้ข้อจำกัดและสมมุติฐานต่าง ๆ รวมถึงไม่ยังผลประโยชน์ให้แก่ทุกหน่วยย่อยที่เกี่ยวข้องในปัญหา ไอเดียเหล่านั้นก็เตรียมตัวลงถังขยะรอการรีไซเคิลได้ ดังนั้น ผมจึงไม่ให้คุณค่ากับจินตนาการเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ผมให้คุณค่ากับจำนวนจินตนาการที่คุณคิดออกมาได้ ยิ่งเยอะยิ่งดี เพราะสิ่งเหล่านี้พอนำมาคิดต่อยอด จะโดนเกลาและคัดออกจนเหลือใช้งานจริงไม่เท่าไหร่ แต่ก็แปลกใจว่าทุกคนเหมือนจะคิดว่าทุกปัญหาจะแก้ไขได้ด้วยคำตอบเพียงคำตอบเดียวที่เป็นที่สุด (absolute answer) ใครเป็นคนเสนอทางแก้ได้ปั๊ป คนอื่นก็เหมือนจะหยุดคิดทันที ซึ่งบางปัญหาอาจจะต้องการคำตอบในการแก้ไขที่เป็นชุดมากกว่าคำตอบเชิงเดี่ยว หรือบางปัญหาก็ต้องใช้การวิเคราะห์ที่เชื่อมโยงกับเรื่องอื่นเพื่อให้การแก้ปัญหาสมบูรณ์มากขึ้น

Idea is cheap, execution is everything