ในสมัยอดีตกาล เมื่อปลาทุกตัวยังเป็นสีขาวและอาศัยอยู่รวมกันในบ่อใหญ่
ข้างๆ บ่อมักจะมีคุณปู่มานั่งเขียนภาพอยู่เป็นประจำ ตั้งแต่สายจรดค่ำ
แรกๆ ฝูงปลาต่างก็แปลกใจระคนกลัว ไม่ค่อยยอมเข้าใกล้
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความคุ้นเคยเริ่มเกิด ต่างก็ว่ายแวะเวียนเข้ามาทักทายคุณปู่อยู่เป็นประจำ
คุณปู่ชอบเขียนภาพภูเขา ต้นไม้ ลำธาร ดอกไม้ ใบหญ้า ซึ่งเป็นโลกบนดินที่เหล่าปลาไม่เคยเห็นมาก่อน
เมื่อเทียบกับโลกใต้น้ำแล้ว สีสรรช่างจืดจางจริงๆ
ดังนั้น ฝูงปลาจึงได้ขอร้องให้คุณปู่ระบายสีต่างๆ บนตัวพวกมันทั้งตัว
ปลาทองได้สีส้ม ปลาสอดได้สีสด ปลากัดได้สีสด
ปลาทุกตัวต่างดีใจที่โลกใต้น้ำเริ่มมีสีสรร คุณปู่ก็ดีใจที่ทำให้ฝูงปลามีความสุข
จนเมื่อตะวันใกล้จะลับฟ้า คุณปู่ได้ระบายสีเกือบทั้งหมดให้ฝูงปลา
ก็มีปลาขนาดกลางตัวหนึ่งว่ายช้าๆ มาหา พร้อมขอว่า
“ปู่จ๋า ช่วยลงสีให้หนูหน่อย”
“เจ้าปลาเอ๋ย ข้าเกรงว่าจะระบายสีให้เจ้าไม่ได้ทั้งตัวล่ะสิ สีข้าใกล้จะหมดแล้ว และตัวเจ้าก็ใหญ่พอควร”
“ไม่เป็นไรจ้ะปู่ ขอแค่แต้มสีให้ข้าก็พอใจแล้ว”
คุณปู่นั่งนิ่งนึกอยู่ครู่หนึ่งก็พูดว่า
“ก็ได้ ข้าจะลงสีให้เจ้าก็ได้ แต่ถ้าไม่สวยอย่าว่าข้านา”
ว่าแล้วชายชราก็ค่อยๆ ใช้สีที่เหลือปาดช้าๆ ไปบนร่างของปลาน้อย
ถึงแม้สีจะเหลือน้อย แต่สีเหล่านั้นได้ผสมผสานกันกลายเป็นจุด แต้ม อย่างสวยงามโดดเด่นกว่าปลาใด
และปลาน้อยตัวนั้นก็ได้ออกลูกหลานกลายเป็นปลาคาร์ฟในปัจจุบัน
กาแฟอีกแก้วซิ... 